വിഷം തീണ്ടല്‍ (അനുഭവം)

(കഴിഞ്ഞ ബ്ലോഗിന്റെ തുടര്‍ച്ച.....)

നാലാം ക്ലാസ്സുവരെയാണ് ഈ സ്കൂളില്‍ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് പ്രവേശനമുള്ളു. പിന്നെയങ്ങോട്ട് പെണ്‍ പള്ളിക്കൂടമാണ് ഇത്. ആണും പെണ്ണും ഇടകലര്‍ന്നാല്‍ ഒന്നുമുണ്ടാവില്ല എന്ന് തെളിയിക്കാന്‍ അപകടകരമല്ലാത്ത ചെറു പ്രായക്കാരെ വെച്ച് മാത്രം പരീക്ഷണം നടത്തിയതാവാം ഈ മാറ്റത്തിന് കാരണമെന്ന് കരുതാം. നാലുവരെയുള്ള എന്റെ ജീവിതം സംഭവ ബഹുലമായിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അതിശയോക്തി ഉണ്ടാവില്ല. അഞ്ചാംപനി, മുണ്ടിനീര്, ചെങ്കണ്ണ്, വരട്ടുചൊറി, വെറും പനി, തുടങ്ങി ലോകത്തെ കൊള്ളാവുന്ന എല്ലാം അസുഖവും പിടിപെട്ട് കരുത്ത് തെളിയിച്ചാണ് ബോര്‍ഡിംഗ് ജീവിതം ഞാന്‍ ആഘോഷിച്ചത്. സിക്ക് റൂമില്‍ എനിക്കായി ഒരു സ്ഥിരം കട്ടില് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. വലതു പുരകത്തിന് മുകളിലെ സാമാന്യം ചെറുതല്ലാത്ത മുറിപ്പാടും ഞാന്‍ ഇവിടുന്ന് സമ്പാദിച്ചതാണ്. ഇതില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായെ ഒരു സംഭവമാണ് ഇനി പറയുന്നത്.

വലിയ ഹാളില്‍ നിരത്തി വിരിച്ചിരിക്കുന്ന പായില്‍ കൂട്ടമായി കിടന്നുറങ്ങുക എന്നതായിരുന്നു ഇവിടെ പതിവ്. തൊട്ട് തൊട്ട് വിരിക്കുന്ന പായകളില്‍ പരസ്പരം തൊടാതെ അതിര്‍ വരമ്പ് വരച്ച് ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞ് ചിടുങ്ങുകളെ നേരം വെളുക്കുമ്പോള്‍ ഒന്ന് കാണേണ്ടത് തന്നെയാണ്. പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ച് തലങ്ങും വിലങ്ങും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന കൊച്ച് അഭയാര്‍ത്ഥിക്കൂട്ടമാടി മാറിയിരിക്കും പലരും. എന്നാല്‍ ഈ കൂട്ടപ്പൊരിച്ചിലിലും വിരിച്ച പായില്‍ കിടന്ന കിടപ്പില്‍ ഉറങ്ങി ഉണരുന്ന മഹാന്‍മാരും ഇല്ലാതില്ല. വലിയൊരു നടുമുറ്റത്തോടു കൂടിയ എടുപ്പിലാണ് ഈ കിടപ്പ് ഹാള്‍. നടുമുറ്റമെന്നാല്‍ ഒരു നൂറു മീറ്റര്‍ ഗ്രൗണ്ടിന്റെ വലുപ്പമുള്ള നടുമുറ്റമാണ്. ഇവിടം വിവിധങ്ങളായ പൂച്ചെടികളാല്‍ അലംകൃതമാണ്. ഞങ്ങള്‍ ഉറങ്ങുന്ന വലിയ ഹാളിന് സമാന്തരമായ മറു ഹാളിലാണ് പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഉറങ്ങുന്നത്. നേരം വെളുത്താല്‍ ഈ ഹാള്‍ കടന്ന് വേണം ഞങ്ങളുടെ പെട്ടികള്‍ ഇരിക്കുന്ന മുറിയില്‍ എത്താന്‍. ഈ പെട്ടികളിലാണ് സോപ്പ്, ചീപ്പ്, കണ്ണാടി തുടങ്ങിയ ഐറ്റങ്ങള്‍ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നത്. കാലത്ത് ആറു മണിക്ക് ബെല്ലടിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് ഉണരല്‍. ഇനിയും ഉണരാത്ത മടിയന്‍ മടിച്ചി കോതണ്ഡരാമന്‍മാരെ കൊച്ചമ്മമാരുടെ ചൂരല്‍ മണിയടി ഉണര്‍ത്തിക്കൊള്ളും.

ഇനിയല്‍പം ഫഌഷ് ബായ്ക്ക്. വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങയുടെ കാര്യം വായിച്ചല്ലോ. കാണാന്‍ നല്ല വെളുപ്പും ഐശ്വര്യവും ഇവള്‍ക്കുണ്ടെങ്കിലും ക്ലാസ്സിലെ സുന്ദരി മറ്റൊരുത്തിയാണ്. എലിസബത്ത്.... പേര് പോലെ തന്നെ വെളുത്ത് കൊലുന്നനെ മുടിയൊക്കെ സ്‌റ്റൈലില്‍ വെട്ടിയിട്ട ഒരു കൊച്ചു സുന്ദരി. താന്‍ സുന്ദരിയാണ് എന്ന് മറ്റാരെക്കാള്‍ നന്നായിട്ട് അവള്‍ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവള്‍ക്ക് മറ്റുള്ളവരെ പുഛമായിരുന്നു. അഥവാ അങ്ങനെ എല്ലാവരും ധരിച്ചിരുന്നു. രണ്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ വെച്ച് ഒരിക്കല്‍ പോലും ഇവള്‍ എന്നോട് മിണ്ടുകയോ കണ്ട ഭാവം നടിക്കുകയോ പോലും ചെയ്തിട്ടില്ല. എന്നോട് മാത്രമല്ല മുഴുവന്‍ ആണ്‍കുട്ടികളോടും അവള്‍ക്ക് പരമ പുഛമായിരുന്നു. മിക്കവാറും ക്ലാസ്സില്‍ ഒന്നാം റാങ്ക് ഇവള്‍ക്കോ വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങക്കോ ആയിരിക്കും. വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങയ്ക്ക് ഒന്നാം റാങ്ക് ലഭിക്കാന്‍ ഞാനുള്‍പ്പെടുന്ന ആണ്‍ സമൂഹം കഠിനമായി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരുന്നു. പ്രസംഗമത്സരമായിരുന്നു എന്റെ ഐറ്റം ഒരിക്കല്‍ പോലും ആ ഇനത്തിലെ ഒന്നാം സമ്മാനം എന്നെ കൈവിട്ടിട്ടില്ല. മത്സരത്തില്‍ എന്റെ അടുത്ത എതിരാളി ഇവളായിരുന്നു. മിക്കവാറും രണ്ടാം സ്ഥാനം അവള്‍ക്കായിരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഒരാണ്‍കുട്ടി അതും വെറുമൊരു നരന്ത്, മാത്രമല്ല അവളുടെ ഒന്നാം റാങ്കിന്റെ കടുത്ത എതിരാളിയുടെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരന്‍ ഈ നിലയലൊക്കെ എന്നെ അവള്‍ക്ക് കണ്ണില്‍ കാണാന്‍ പാടില്ലായിരുന്നു. എനിക്ക് രണ്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ കിട്ടിയിട്ടുള്ള ചൂരല്‍ പഴങ്ങളില്‍ ഏറിയ പങ്കും ഇവള്‍ നേടിത്തന്നതായിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ കാര്യം മനസ്സിലായല്ലോ... ഇനി കഥയിലേക്ക് വരാം.

കിടപ്പിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞല്ലോ. പായ വിരിക്കുന്നതിനനുസരിച്ച് എല്ലാവരുടെയും കിടപ്പ് ഹാളില്‍ മാറിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. അന്ന് എന്റെ കിടക്ക വിരിച്ചിരുന്നത് തോട്ടത്തിനോട് ചേര്‍ന്ന വാതിലിന് സമീപത്തായിരുന്നു. വിളക്കണയ്ക്കുന്നതിന് മുമ്പ് എല്ലാ വാതിലും ആയച്ചേച്ചിമാര്‍ അടച്ച് കുറ്റിയിടും. എന്നാല്‍ തോട്ടത്തിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള വാതില്‍ ചാരിയിടാറെ പതിവുള്ളു. രാത്രിയിലെ മൂത്ര ശങ്കക്കാര്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഇത്. ഹാളിന്റെ വശങ്ങളിലുള്ള ടോയ്‌ലറ്റിലേക്ക് ഈ വാതില്‍ തുറന്നാണ് പോകേണ്ടത്. പതിവ് പോലെ കിടന്ന് നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം എല്ലാവരും ഉറക്കമായി. രാവ് ഏറെ ചെന്നിട്ടുണ്ട്. പെട്ടെന്ന് കഠിനമായ വേദനലില്‍ ഞാന്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു. എന്റെ ഇടത്തെ കൈ ചുട്ടു പഴുപ്പിച്ച കമ്പിയാല്‍ കുത്തിയത് പോലെ വേദനിക്കുന്നു. കനത്ത നിശബ്ദത എല്ലാവരും ഗാഢ നിദ്രയിലാണ്. മെല്ലെ കിടക്കയില്‍ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. കൈ അനക്കാനാവാത്ത വേദന. നോക്കുമ്പോള്‍ വാതില്‍ തുറന്ന് കിടക്കുന്നു. ആരോ ശങ്ക തീര്‍ക്കാന്‍ പോയവര്‍ ഉറക്കപ്പിച്ചില്‍ വാതിലടയ്ക്കന്‍ മറന്നതാണ്. വേദന കൂടുകയാണ്. മൂത്രശങ്ക തോന്നി. എഴുനേറ്റ് ടോയിലറ്റില്‍ ചെന്നിരുന്നു. സീറോ വാട്ട് വെളിച്ചത്തില്‍ കൈ നോക്കി. ചെറുതായി നീരുണ്ട്. അന്തര്‍ മുഖത്വവും പേടിയും കാരണം ആരെയും വിളിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല. വീണ്ടും തിരികെ വന്ന് കിടന്നു. കിടക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. കൈ ചുട്ടു പഴുക്കുകയാണ്. അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചു പെട്ടെന്ന് വേദന കുറഞ്ഞു. കൈ തലയ്ക്കടിലില്‍ വെച്ചു കിടന്നു നോക്കി. നേരിയ ആശ്വാസം ഉണ്ട്. വേദന മെല്ലെ മുകളിലേക്ക് കറുകയാണ്. വേദനിക്കുന്നതിന് തൊട്ട് മുകളില്‍ തലയമര്‍ത്തിക്കിടന്നു. വളരെ ആശ്വാസം തോന്നി. മെല്ലെ മയങ്ങിപ്പോയെന്നു തോന്നുന്നു. ബെല്ലടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് ഞെട്ടി എഴുനേറ്റു. തലയ്ക്കടിലില്‍ നിന്നും കൈ മെല്ലെ എടുത്തു, വേദന ഇരച്ചു കയറുന്നു. കൈയുടെ നീര് വളരെ കൂടിയിരിക്കുന്നു. എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല....എന്നിട്ടും മൈല്ലെ എഴുനേറ്റ് പായ മടക്കിവെച്ച് പല്ലുതേക്കാന്‍ പേസ്റ്റെടുക്കാന്‍ പെട്ടിയിരിക്കുന്ന റൂമിലേക്ക് നടന്നു. ആണ്‍കുട്ടികളെല്ലാം പോയിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സ്‌റ്റോറില്‍ ഒന്ന് രണ്ട് പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഉറക്കച്ചടവോടെ ബ്രഷില്‍ പേസ്റ്റ് തേക്കുന്നു. എന്റെ പെട്ടിയിരിക്കുന്ന സ്റ്റാന്‍ഡിനടുത്തെത്തിയ എനിക്ക് കാലുകള്‍ തളരുന്നത് പോലെ... തലയ്ക്ക് കനം കൂടി വരുന്നു. പകുതി വീഴ്ചയും ഇരുപ്പുമായി പെട്ടിയില്‍ പിടിച്ച് ഞാന്‍ നിലത്തിരുന്നു. ഒന്ന് മയങ്ങിയോ...

" ചെറുക്കനിവിടുരുന്ന് ഉറങ്ങുകാ അല്ലേ....ഇന്ന് നിനക്ക് ഞാന്‍ നല്ലത് വാങ്ങിത്തരാമേ...."

ശബ്ദം ദൂരെ നിന്നെവിടുന്നോ ആണ് കേള്‍ക്കുന്നത്. ആയാസപ്പെട്ട് കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കി...വേദനയിലും നട്ടെല്ലിലൂടെ തണുപ്പ് പാഞ്ഞു.

അവള്‍ ....

ഇന്ന് കാലത്തെ തന്നെ അടി ഉറപ്പാണ്. പല്ല് തേക്കാതെ ഒളിച്ചിരുന്ന് ഉറങ്ങുന്നവന് തല്ല് കിട്ടിയില്ലെങ്കിലേ അത്ഭുതമുള്ളു.... പിടഞ്ഞെഴുനേറ്റു...കൈ ഉയര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു.

"എന്റെ കൈ....അമ്മേ...."

ഞരക്കമായിരുന്നോ ഉറക്കെ കരഞ്ഞോ എന്ന് ഞന്‍ ഓര്‍ക്കുന്നില്ല. കാലുറയ്ക്കാതെ വേച്ചു വീണു... ആലംബത്തിനായി അവളെ പിടിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. രണ്ടു പേരും ഒന്നിച്ചാണ് വീണത്. ഞാനുറങ്ങുകയല്ല എന്ന് അവള്‍ക്ക് മനസ്സിലായെന്നു തോന്നുന്നു. വീഴ്ചയില്‍ ആ അമ്പരപ്പ് അവളുടെ മുഖത്ത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അവള്‍ പിടഞ്ഞെഴുനേറ്റു. ഒന്ന് പിടഞ്ഞ് കണ്ണു തുറന്ന ഞാന്‍ കണ്ടത് അവളുടെ പരിഭ്രമിച്ച മുഖമാണ്. കൊച്ചമ്മെ എന്ന അവളുടെ ഉറക്കെയുള്ള കരച്ചിലാണ് ഞാന്‍ ഒടുക്കം കേട്ടത്. കടുത്ത വേദനയില്‍ എന്റെ ബോധം മറഞ്ഞു.

പിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ണു തുറക്കുമ്പോള്‍ ആശുപത്രിയിലാണ്. ചുറ്റും കുറെ വെള്ളരിപ്രാവുകള്‍. പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ നേഴ്‌സ് കൊച്ചമ്മ, ഹെഡ്മിസ്ട്രസ്സ്...എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ആശങ്ക. ഞാന്‍ കണ്ണ് തുറന്നത് കണ്ടിട്ടാവണം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ചിരി വിരിഞ്ഞു. തിരുവല്ലയിലെ പ്രശസ്ത വിഷ ചികിത്സാ കേന്ദ്രമായെ സായിപ്പിന്റെ ആശുപ്ത്രിയിലാണ് ഞാന്‍. കൈയില്‍ നിറയെ സൂചിപ്പാടുകള്‍. ഗ്ലൂക്കോസ് കുപ്പി....ഇടത്തെ കൈയില്‍ എന്തോ മരുന്ന് തേച്ചിട്ടുണ്ട. പിന്നെയും കിട്ടി കുത്ത് കുറെ. കൈയുടെ വേദന കുറഞ്ഞ് കുത്തിന്റെ വേദനയാണ് ഇപ്പോള്‍. പിറ്റേന്ന് ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ചെയ്തു. തിരികെ ഹോസ്്റ്റലിലേക്ക് കാറില്‍ യാത്ര. ഇത്രയായിട്ടും എന്താണ് ഉണ്ടായത് എന്ന് എനിക്ക് പിടികിട്ടിയില്ല. ബോര്‍ഡിംഗില്‍ തിരിച്ചെത്തിയ എന്നെ സിക്ക് റൂമിലേക്ക് വിശ്രമത്തിനയച്ചു. മരുന്നിന്റെ ശക്തി കാരണമാവാം മെല്ലെ മയക്കത്തിലേക്ക് ഞാന്‍ വഴുതി. നിറയെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍....പേടിപ്പിക്കുന്നതും അല്ലാത്തതും. മുറിഞ്ഞ സ്വപ്‌നങ്ങളില്‍ അമ്മ പലപ്പോഴും വന്നു.

"അമ്മേ... അമ്മേ...."

വിളിക്കുമ്പോഴേക്കും അമ്മ മറയുകയാണ്. സാരമില്ല സാരമില്ല അമ്മ പറയുന്നു.

"കരയാതെ കുട്ടാ....അമ്മയെ കണാം കേട്ടോ....."

ആരോ എന്റെ കൈ മെല്ലെ തഴുകുന്നുണ്ട്. സ്വപ്‌നത്തിലല്ല... ഞെട്ടിക്കണ്ണു തുറന്നു. അരികില്‍ അവള്‍, എന്റെ മരുന്ന് പുരട്ടിയ കൈ എടുത്ത് മടിയില്‍ വെച്ച് തലോടിക്കൊണ്ട് അവള്‍ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ്..... എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി.... അമ്മേ എന്ന് ഞാന്‍ നിശബ്ദം കരഞ്ഞു.....

(നാലാം ക്ലാസ്സുവരെ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചാണ് പഠിച്ചത്. പിരിയാത്ത കൂട്ട്കാരായി, രണ്ട് വര്‍ഷം മുമ്പ് വരെ ഞങ്ങളുടെ ഗ്രൂപ്പ് ഫോട്ടോയില്‍ അവളെ ഞാന്‍ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ പതിവ് സൂക്ഷമതയില്ലായ്മയില്‍ ആ ഫോട്ടോ നഷ്ടപ്പെട്ടു. എന്റെ മൂത്ത മകള്‍ക്ക് അവളുടെ അഛന്റെ ജിവന്‍ രക്ഷിച്ച കൂട്ടുകാരിയുടെ ഫോട്ടോ ഞാന്‍ കാട്ടിക്കൊടുത്തെങ്കിലും ഇളവള്‍ക്ക് അത് കാണിച്ച് കൊടുക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. എന്താണ് എന്നെ കടിച്ചത് എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ആറു മണിക്കൂറോളം ഗുരൂതരാവസ്ഥയില്‍ കിടന്നിട്ടാണ് എനിക്ക് ബോധം വന്നത്.)

(തുടരും....)

വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങ

കഴിഞ്ഞ ബ്ലോഗിന്റെ തുടര്‍ച്ച...

സ്കൂള്‍ തുറന്നു...കാലത്ത് കൈയില്‍ പുതിയ പുസ്തകം നിറച്ച ബാഗുമായി അഛന്റെയോ അമ്മയുടേയോ കൈവിരലില്‍ തൂങ്ങി വിട്ടു മാറാത്ത അമ്പരപ്പുമായി സ്കൂളിലേക്ക് യാത്രയാകുന്ന സാധാരണക്കാരില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാണ് ബോര്‍ഡിംഗ് ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ സ്കൂള്‍ ദിനം. അമ്പരപ്പും അന്തര്‍മുഖത്വവും കുറച്ചേറെയുണ്ടായിരുന്ന എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആ ദിനം നിസ്സഹായതയുടെതു കൂടിയായിരുന്നു. ആരോടെങകിലും ചോദിച്ച് എങ്ങോട്ടാണ് പോകേണ്ടത് എന്നു പോലുമറിയാതെ അമ്പരന്നു നില്‍പായി ഞാന്‍. യൂണിഫോമൊക്കെ ധരിച്ചാണ് നില്‍പ്. അത് രാവിലെ തന്നെ ആയച്ചേച്ചിമാര്‍ തന്നിരുന്നു. കുളിപ്പിച്ചതും അവര്‍ തന്നെ. സ്വന്തമായി ഉടുപ്പിട്ട് നിക്കറിന്റെ ബട്ടന്‍സിടാന്‍ വിഷമിച്ച് ചില പ്രതിസന്ധി ഘട്ടങ്ങള്‍ വിജയകരമായി തരണം ചെയ്ത് നില്‍ക്കുമ്പോഴാണ് ബെല്ലടിക്കുന്നതും, അസംബ്ലിയാണ് ആദ്യമെന്നും ആരോ പറയുന്നത്. ക്ലാസ്സ് അനുസരിച്ചാണ് വരികള്‍ രൂപം പെട്ടിരുന്നത്. ഒട്ടും സംശയിക്കാതെ ഞാന്‍ ഒന്നാം ക്ലാസ്സുകാരുടെ വരിയില്‍ നില്‍പായി. ( ഒന്നില്‍ നിന്നും രണ്ടിലേക്ക് പാസ്സാകും എന്നൊരു സംഗതി ഉള്ളത് സത്യമായും എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ തന്നെ രണ്ടിലേക്ക് എത്തപ്പെട്ടോ എന്നും എനിക്ക് നിശ്ചയമില്ലായിരുന്നു. ) അസംബ്ലി കഴിഞ്ഞു ഓരോ വരികളും ഓരോ ടീച്ചര്‍മാരുടെ (കൊച്ചമ്മമാര്‍) നേതൃത്വത്തില്‍ ക്ലാസ്സുകളിലേക്ക് നയിക്കപ്പെട്ടു. ഒന്നാം ക്ലാസ്സിന്റെ ടീച്ചര്‍ നയിച്ച വരിക്കൊപ്പം ഞാനും നീങ്ങി. ക്ലാസ്സില്‍ ഇത്തിരിക്കുഞ്ഞനായി ഒന്നാം ക്ലാസ്സുകാരന്റെ അമ്പരപ്പ് ഒട്ടും കുറയ്ക്കാതെ ഞാനും ഇരുന്നു. അടുത്തതായി പേര് വിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാ പിഞ്ചുകളും പേര് വിളിക്കുന്നതനുസരിച്ച് കൈ ഉയര്‍ത്തുന്നുണ്ട്. എല്ലാ പേരുകളും വിളിക്കപ്പെട്ടു. ഇനിയാരുടെയെങ്കിലും പേര് വിളിക്കാനുണ്ടോ? ടീച്ചറുടെ ചോദ്യം... വിളര്‍ത്ത മുഖവുമായി ഞാന്‍ മാത്രം എഴുനേറ്റു നിന്നു. ടീച്ചര്‍ക്ക് അത്ഭുതം... എന്താ മോന്റെ പേര്...വിക്കി വിക്കി പേര് പറഞ്ഞു. ഇനിയെന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാല്‍ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്ന നരന്ത് പൊട്ടിക്കരയുമെന്ന കാര്യത്തില്‍ ടീച്ചര്‍ക്ക് ഒട്ടും സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കൂടുതല്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് മുതിരാതെ ടീച്ചര്‍ തന്നെ എന്നെ ഓഫീസിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി.. വിഷയം കേട്ട് ഓഫീസിലും കണ്‍ഫ്യൂഷനായി. ഒരൊന്നാം ക്ലാസ്സുകാരന്‍ തങ്ങളുടെ രജിസ്ടറില്‍ നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു. രജിസ്ടറുകള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്ത സിന്ദരിച്ചേച്ചിയുടെ മുഖം വിളറി.. രജിസ്ടറുകള്‍ പിന്നെയും പരിശോധിച്ചു. അഡ്മിഷന്‍ രെജിസ്ടറിലും പേരില്ല... കാര്യം കൂടുതല്‍ കുഴപ്പത്തിലേക്ക് നീങ്ങുമ്പോഴാണ്. രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലെ ടീച്ചര്‍ പാഞ്ഞു വരുന്നത്. അവരുടെ രജിസ്ടറിലെ ബോര്‍ഡിംഗ്കാരന്‍ കുട്ടി ഇനിയും എത്തിയിട്ടില്ല എന്ന പരാതിയാണ് അവര്‍ക്കുള്ളത്. പിന്നെയെല്ലാം പെട്ടെന്നായി പേടിപ്പിച്ച് കളഞ്ഞല്ലോടാ കുട്ടാ എന്ന് ഓഫീസിലെ ചേച്ചിയുടെ വക കവിളില്‍ ഒരു കിഴുക്ക്...എന്തിനാ ഒന്നില്‍പോയത് എന്ന രണ്ടാം ക്ലാസ്സ് ടീച്ചറുടെ ചോദ്യത്തിന് രണ്ടിലാന്ന് അറിയത്തില്ലായിരുന്നു എന്ന മണ്ടന്‍ ഉത്തരവും പാസ്സാക്കി കൂട്ടച്ചിരിക്കിടയില്‍ ടീച്ചറുടെ വിരലില്‍ തൂങ്ങി ക്ലാസ്സിലേക്ക് യാത്രയായി. പോകുന്ന പോക്കില്‍ മറ്റ് ടീച്ചര്‍മാരോട് നടന്ന തമാശയയുടെ സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ട ഒരു വിവരണം ടീച്ചര്‍ തന്നെ കൊടുത്തത് കൊണ്ട് ആദ്യ ദിനം തന്നെ വേണ്ടരീതിയില്‍ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാന്‍ കഴിഞ്ഞു എന്ന അപൂര്‍വ്വ നേട്ടവുമായാണ് ഞാന്‍ ക്ലാസ്സു മുറിയില്‍ പ്രവേശിച്ചത്. പെണ്‍കുട്ടികളും ആണ്‍കുട്ടികളും ഇടകലര്‍ന്നാണ് ക്ലാസ്സിലെ ഇരിപ്പ്. പുതുതായി കണ്ടെടുത്ത നരന്തിനെ ഇനിയും കാണാതെ പോയാലൊ എന്ന് പേടിച്ചാവും ടീച്ചര്‍ മുന്‍ വരിയില്‍ ആദ്യമിരുന്ന വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങ പോലത്തെ പെണ്‍കുട്ടിയെ നീക്കിയിരുത്തി എന്നെ അവിടെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചത്. ആദ്യ പീരിയഡ് കഴിഞ്ഞു. രണ്ടാം പീരിയഡിലെ ടീച്ചര്‍ വരാനുള്ള ഇടവേള. കൈത്തണ്ടയില്‍ സൂചി കുത്തിയിറക്കിയത് പോലെ വേദനിക്കുന്നു. ഞെട്ടി കൈ കുടഞ്ഞ് നോക്കുമ്പോള്‍ അടുത്തിരിക്കുന്ന വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങ എന്റെ കൈ പിച്ചിപ്പറിക്കുകയാണ്. ദേഷ്യം ചുവപ്പിച്ച മുഖത്തോടെ അവള്‍ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ചെറുക്കാ എന്റെ സീറ്റ് എനിക്ക് തന്നില്ലെങ്കില്‍ കൊല്ലും ഞാന്‍. കൂടുതലെന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കും മുമ്പേ അടുത്ത ടീച്ചര്‍ വന്നു. എല്ലാവരും എഴുനേറ്റു. കുമ്പളങ്ങ കൈ പിന്‍വലിച്ചു. ഇരിക്കാന്‍ ടീച്ചറിന്റെ അനുവാദം. നഖപ്പാടിന്റെ നീറുന്ന വേദനയില്‍ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ സ്വല്‍പമൊരു പേടിയോടെ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കാതെ ഞാന്‍ നിന്നു. ഇരുന്നോളൂ... ടീച്ചര്‍ പിന്നെയും പറഞ്ഞു. പിന്നെയും ഇരിക്കാന്‍ മടിച്ച എന്നോട് ടീച്ചറുടെ ചോദ്യം എന്താടോ ഇരിക്കാത്തത്. ഈ കുട്ടിയെന്നെ പിച്ചുന്നു എന്ന് പറയണോ എന്ന് ആലോചിച്ച് അരനിമിഷം കുഴങ്ങിയ ഞാന്‍ അടുത്തിരിക്കുന്ന കുമ്പളങ്ങയെ നോക്കി. പറയരുതേ എന്ന യാചന കണ്ണിലൊളിപ്പിച്ച് അവള്‍ എന്റെ കൈ പിടിച്ച് ബലമായി ഇരുത്തി. ഇരുന്ന എന്നോട് അമര്‍ത്തിയ സ്വരത്തില്‍ അവള്‍ പിന്നെയും ഭീഷണി മുഴക്കി ടീച്ചറിനോട് പറഞ്ഞാല്‍ കൊല്ലും ഞാന്‍....ഒരു നിമിഷം..... എനിക്ക് ചിരി വന്നു. അവളും ചിരിച്ചു.. പിന്നെ ഞാന്‍ നാല് ജയിച്ച് സ്കൂള്‍ മാറും വരെ ജയശ്രീ എന്ന വെള്ളക്കുമ്പളങ്ങ എന്റെ അ്ടുത്ത കൂട്ടുകാരിയായിരുന്നു.

തുടരും...

പ്രണയപര്‍വ്വം...

കഴിഞ്ഞ എഴുത്തിന്റെ തുടര്‍ച്ച.....................

ഹോസ്്റ്റലിലെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ആദ്യത്തെ അമ്പരപ്പും സങ്കടവും കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി. ഒരു ആയച്ചേച്ചി എന്നെ കുറെ നേരമായി ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ആറു വയസ്സുകാരന് സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന് നിങ്ങള്‍ കരുതുന്നുണ്ടോ? സത്യമാണ് തിരിച്ചറിവിന്റെ പ്രായത്തില്‍ തന്നെ പ്രണയവും, സൗന്ദര്യാരാധനയും എന്റെ ഉള്ളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. ഹോസ്റ്റലില്‍ ആകെ പത്ത് പതിനഞ്ച് ആളെ എത്തിച്ചേര്‍ന്നിട്ടുള്ളു എന്ന് മനസ്സിലായി. അതില്‍ നാലഞ്ച് പെണ്‍കുട്ടികളും ഉണ്ട്. അത് പറഞ്ഞില്ലല്ലേ.. ബാലികാമഠം എന്ന പ്രശസ്തമായ സ്കൂളിലാണ് ഞാന്‍ ചേര്‍ന്നത്. സ്കൂള്‍ തുടങ്ങിയത് ഒരു മദാമ്മയാണ്. ആദ്യം പെണ്‍കുട്ടികള്‍ മാത്രം താമസിച്ച് പഠിച്ചിരുന്ന ഒന്നായിരുന്നു ഇത്. എന്നാല്‍ പിന്നീട് അഞ്ചാം ക്ലാസ്സുവരെ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ക്കും ഇവിടെ അഡ്മിഷന്‍ കൊടുത്തു തുടങ്ങി. ഒരേ കോമ്പൗണ്ടില്‍ ആണ്‍കുട്ടികളും പെണ്‍കുട്ടികളും ഒരുമിച്ച് ഉണ്ട്, പഠിച്ച്, സൗഹൃദം പങ്കിട്ട് ഒരു വ്യത്യസ്ത ഹോസ്റ്റല്‍ ജീവിതം. ഉറങ്ങാന്‍ രണ്ട് ഹോളുകളിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് ആകെ ഞങ്ങള്‍ വേര്‍പിരിഞ്ഞിരുന്നത്. കാലത്ത് ആറിന് എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നതും, പല്ലു തേക്കുന്നതും, പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതും, പ്രഭാത പഠനം നടത്തുന്നതും, പ്രഭാത ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതും എല്ലാം ഒന്നിച്ച് തന്നെ. കഴിഞ്ഞില്ല പ്രത്യേകതകള്‍ ഇവിടെ പഠിപ്പിക്കുന്നത് മുഴുവന്‍ സ്ത്രീജനങ്ങളാണ്. മാത്രമല്ല ഇവരെയൊന്നും ടീച്ചര്‍ എന്നായിരുന്നില്ല ഞങ്ങള്‍ വിളിച്ചിരുന്നത്. എല്ലാം കൊച്ചമ്മമാരായിരുന്നു. വിവാഹം കഴിക്കാത്ത സ്ത്രീകള്‍ക്ക് മാത്രമേ ഇവിടെ ജോലിയും ലഭിച്ചിരുന്നുള്ളു. ഇവരെല്ലാം സ്കൂളിലെ ഹോസ്റ്റലില്‍ തന്നെയാണ് താമസിച്ചിരുന്നതും. ഇന്ന് ഇത്തരത്തില്‍ പല സ്കൂളുകളും നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും മുപ്പത്് വര്‍ഷം മുമ്പ് ഇത്ര ഭാവനാ സമ്പന്നമായ ഒരു സ്കൂള്‍ നടത്തിപ്പ് മര്രൊരിടത്തും ഉണ്ടായിരിക്കില്ല. ഹോസ്റ്റല്‍ വാര്‍ഡന്‍ ഒരു ഏലിയാമ്മക്കൊച്ചമ്മ, ഹെഡ്മിസ്ട്രസ്സ് റോസമ്മ കൊച്ചമ്മ...മെസ്സിലെ ജോലിക്കാരും മറ്റും ചേച്ചമാര്‍ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു. ഹോസ്റ്റലില്‍ 3 വയസ്സു മുതല്‍ 10 വയസ്സുവരെയുള്ള ആണും പെണ്ണുമടങ്ങുന്ന മുന്നൂറോളം കുട്ടികള്‍. ഇവരില്‍ ഇരുനൂറും പെണ്‍കുട്ടികള്‍. വീട്ടില്‍ ഒറ്റപ്പൂരാടനായി ജനിച്ച് വളര്‍ന്ന എനിക്ക് സ്വര്‍ഗ്ഗമായി മാറുകയായിരുന്നു സ്കൂളും ഹോസ്റ്റലും. അമ്മയുടെയും അഛന്റെയും വിരല്‍ തുമ്പില്‍ തൂങ്ങിനടന്നിരുന്നവര്‍ സ്വയം പര്യാപ്തതയിലേക്ക് മെല്ലെ കാലെടുത്ത് വെക്കുകയായിരുന്നു. പറഞ്ഞു വന്നത് ആറു വയസ്സു കാരന്റെ പ്രണയമല്ലേ... അഛന്‍ പോയ സങ്കടത്തില്‍ കരയുന്ന എന്നെ സ്‌നേഹത്തില്‍ അടുത്ത് പിടിച്ച് നിര്‍ത്തി തലോടിയാണ് ആയച്ചേച്ചി ആസ്വസിപ്പിക്കുന്നത്. ചുറ്റും കൂടി നില്‍ക്കുന്നവരും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. മെല്ലെ സങ്കടം മാറിയ ആറുവയസ്സുകാരന്‍ തന്നെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ച് ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന ചേച്ചിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി. എന്നെപ്പോലെ തന്നെ അപ്പോള്‍ പുതുതായി ജോലിക്ക് ചേര്‍ന്നതാണ് ആ ചേച്ചിയും. വെളുത്ത് തുടുത്ത മുഖം. ഒന്ന് രണ്ട് മുഖക്കുരു പഴുത്ത് നില്‍ക്കുന്ന മുഖം ഞാനിന്നും ഓര്‍ക്കുന്നു. ആനന്ദവല്ലിയെന്നായിരുന്നു അവരുടെ പേര്. താന്‍ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ച് ആശ്വസിപ്പിച്ച നരന്തു ബാലന്റെ കരച്ചില്‍ മാറിയ സന്തോഷത്തില്‍ അവര്‍ എന്റെ മുഖത്ത് അമര്‍ത്തി ഉമ്മവെച്ചു. ആ നിമിഷം എനിക്ക് മനസ്സിലായി ഞാനെത്തിയത് ജയിലിലല്ല സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലാണെന്ന്. പിന്നീട് എന്നോ പോലീസ്കാരനായിരുന്ന അവരുടെ ജ്യേഷ്ഠന്‍ ഏതോ മോഷ്ടാവിന്റെ കുത്തേറ്റ് മരിക്കുന്നിടം വരെ ഒരു വലിയേച്ചിയെപ്പോലെ എന്നെ സ്‌നേഹിക്കാനും, കൊച്ചമ്മമാര്‍ കാണാത്തപ്പോള്‍ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉമ്മവെയ്ക്കാനും അവരുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്കവരോട് കടുത്ത പ്രണയമായിരുന്നു. പക്ഷെ പ്രണയത്തിന് ഇന്ന് നാം കാണുന്ന അര്‍ത്ഥമായിരുന്നില്ല എന്റെ പ്രണയത്തിന്. പലപ്പോഴും അവരെ ഞാന്‍ സ്വപ്‌നം കണ്ടു. തല തെറിപ്പിക്കുന്ന വികൃതികള്‍ കാണിച്ച് ചന്തി പൊട്ടുന്ന അടി വാങ്ങി തേങ്ങിക്കരയുമ്പോള്‍ അവരുടെ മടിയില്‍ കിടക്കാന്‍ ഞാന്‍ മോഹിച്ചു. അവധിയ്ക്ക് വീട്ടില്‍ പോയി മടങ്ങുമ്പോള്‍ കൊണ്ടുവരുന്ന പലഹാരങ്ങളുടെ ഒരു പങ്ക് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ കൂട്ടുകാരായ എലിസബത്ത് ജോയിക്കും, ജയശ്രീയ്ക്കും, രാജീവനും പോലും നല്‍കാതെ അവര്‍ക്കായി മാറ്റിവെച്ചു. കടുത്ത ഇഷ്ടമായിരുന്നു എനിക്കവരെ. ആറോളം ചേച്ചിമാര്‍ പിന്നെയും അവിടെ ജോലി ചെയ്തിരുന്നു. ഇവരെല്ലാം എന്നെ വളരെ വാല്‍സല്യത്തോടെ സ്‌നേഹിച്ചിരുന്നു. എന്നിട്ടും എന്റെ ഇഷ്ടം മുഴുവന്‍ അതി സുന്ദരിയായ ആനന്ദവല്ലിയോടായിരുന്നു. ജ്യേഷ്ഠന്റെ മരണം അറിഞ്ഞ് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി എന്നോട് യാത്ര പറയാന്‍ അവര്‍ വന്നു. പോയിട്ട് ചേച്ചി ഉടന്‍ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അവര്‍ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഞാനും കരഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. എന്നാല്‍ പിന്നീടൊരിക്കലും അവര്‍ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് തിരികെ വന്നില്ല. സ്കൂള്‍ തുറക്കുന്നതിന്റെ തലേന്ന് ഹോസ്റ്റലില്‍ മുഴുവന്‍ കുട്ടികളും എത്തിച്ചേര്‍ന്നു. പുതിയ ജീവിത ചര്യകളുമായി ബോര്‍ഡിംഗ് സ്കൂളിന്റെ താളത്തിലലിഞ്ഞ് ജീവിതം മുന്നോട്ടൊഴുകാന്‍തുടങ്ങി.....

തുടരും...

അനാഥബാല്യങ്ങള്‍

രണ്ടാം ക്ലാസ്സുമുതല്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചത് ഒരു ബോര്‍ഡിംഗ് സ്കൂളിലാണ്. ഒന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ എന്റെ ഗുരുനാഥ എന്റെ അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു. ചുവന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്ക് പെട്ടിയും തകരത്തിന്റെ പൊട്ടാത്ത സ്ലേറ്റും ഒക്കെയായി സ്കൂളിലേക്ക് പോകുന്ന ആകാലം ഓര്‍മ്മയില്‍ ഇന്നും പച്ച പിടിച്ച് നില്‍പുണ്ട്. ഇതില്‍ ഒന്നാം പാഠപുസ്തകവും(റാകിപ്പറക്കുന്ന ചെമ്പരുന്തിന്റെ പാട്ടുള്ള തറ, പറ എന്ന് പാഠം തുടങ്ങുന്ന പുസ്തകം തന്നെ )ചുവന്ന പെട്ടിയും ഞാനിന്നും സൂക്ഷിച്ച് വെച്ചിട്ടുണ്ട്. (എന്റെ ഇളയ മകള്‍ ഒട്ടൊരു പുഛത്തോടെയാണ് ഇവ രണ്ടും പരിശോധിച്ചതെങ്കിലും മൂത്തവള്‍ സ്വതസിദ്ധമായ കൗതുകത്തോടെയാണ് ഇവയെ തൊട്ടുനോക്കിയതും, പുസ്തകം മറിച്ച് നോക്കിയതും.) ഇവന്‍ ഇവിടെ പഠിച്ചാല്‍ പോര എന്ന് തീരുമാനിച്ചത് എന്റെ പിതാവാണ് അദ്ദേഹവും ഞാന്‍ പഠിച്ച സ്കൂളിലെ അദ്ധ്യാപകനായിരുന്നു. തുടര്‍ന്നാണ് തിരുവല്ലയ്ക്കപ്പുറത്തെ തിരുമൂലപുരത്തെ സ്കൂളില്‍ എന്നെ ചേര്‍ക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത്. വെറൊരു സ്കൂളില്‍ പഠിക്കാമെന്നല്ലാതെ ബോര്‍ഡിംഗ് എന്ന വാക്കിന്റെ അര്‍ഥവും അപകടവും അറിയാമായിരുന്ന പ്രായമല്ലല്ലോ 6 വയസ്സ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ സ്കൂള്‍ മാറ്റതീരുമാനം എന്നെ അലട്ടിയതെയില്ല. പുതിയ ട്രങ്ക് പെട്ടിയും, സ്റ്റീല്‍ പ്ലെയിറ്റും, പുത്തനുടുപ്പും ഒക്കെ ആറു വയസ്സുകാരനെ ഒട്ടൊന്നുമല്ല ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചതും. ഒടുവില്‍ യാത്രയാവേണ്ട ദിനം വന്നെത്തി. കാലത്തെ ഉണര്‍ന്നു(ഉണര്‍ത്തി)പെട്ടിയും പ്രമാണവുമായി യാത്ര തുടങ്ങി. യാത്ര പറയുമ്പോള്‍ അമ്മ കരയുന്നതെന്തിനാണെന്നു മാത്രം ആറുവയസ്സുകാരന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു...നിണ്ടയാത്ര...ബസ്സുകള്‍ മാറിയും ഇറങ്ങിയും കയറിയും പട്ടണത്തിന്റെ അത്ഭുതങ്ങളിലേക്ക് യാത്ര നീണ്ടു. സമയം സന്ധ്യയാവാറായിരുന്നു. കൂടും കുടുക്കയുമൊക്കെയായി ബസ്സ് സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ നിന്നും പിടിച്ച ഒരു ടാക്‌സിയിലായി പിന്നത്തെ യാത്ര. സ്കൂളിനെക്കുറിച്ചും പഠിപ്പിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ പിതാവ് എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വയലേലകളുടെ അത്ഭുതക്കാഴ്ചയില്‍ ആറുവയസ്സുകാരന്‍ അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നതേയില്ല. " മോനെ അവിടാക്കി അഛന്‍ ഇന്ന് തന്നെ മടങ്ങും കേട്ടോ....??" തുടര്‍ന്ന് കേട്ട ഈ വാക്കുകള്‍ ആറുവയസ്സുകാരനെ ഞെട്ടിച്ചു. നാവു വരണ്ടു.. കണ്ണുകളിലേക്ക് എന്തിനെന്നറിയാടെ കുതിച്ചെത്തിയ കണ്ണീര്‍ കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി. ഒരു നിമിഷം, യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മയുടെകണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞതെന്തിനെന്ന് അവന് മനസ്സിലായി... നെഞ്ചിനെ പിളര്‍ക്കുന്ന വേദനയില്‍ അവന്‍ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു.... ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ അഛന്‍ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. ടാക്‌സി ഇപ്പോള്‍ വലിയൊരു മതില്‍ക്കെട്ടിനകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. ഭംഗിയുള്ള ചായം തേച്ച കെട്ടിടങ്ങള്‍. ഹോസ്റ്റലിലേക്കുള്ള കുറച്ചു കട്ടികള്‍ മാത്രമേ എത്തിയിട്ടുള്ളു. മിക്കവരും പഴമക്കാര്‍, എന്നെപ്പോലെ ആദ്യാനുഭവം ഉള്ളവര്‍ കുറച്ചു മാത്രം. ചടങ്ങുകള്‍ എല്ലാം പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞു. ആറുവയസ്സുകാരനെ ഉത്തരവാദപ്പെട്ടവരുടെ കയ്യിലേല്‍പ്പിച്ച് മടങ്ങാന്‍ നിന്ന അഛനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉറക്കെക്കരഞ്ഞു. ആരോ ബലമായി അവന്റെ കൈകള്‍ വിടര്‍ത്തിമാറ്റി പിന്നിലേക്ക് വലിച്ചു. കുതറി വീണ്ടും മുന്നോട്ടോടാന്‍ വിഫല ശ്രമം.. അകന്നു പോകുന്ന ടാക്‌സിയില്‍ കണ്ണു തുടയ്ക്കുന്ന പിതാവിന്റെ മുഖം ചിതറി വീണ കണ്ണീരില്‍ അവസാനമായി അവന്‍ കണ്ടു.

അടഞ്ഞ ഗേറ്റിന് മുമ്പില്‍ ജയിലിലടയ്ക്കപ്പെട്ടവനായി... ഒരാറുവയസ്സുകാരന്‍ പെട്ടെന്ന് അനാഥനായി....

അവര്‍ ആരായിരുന്നു.....????

വളെരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പാണ്, 1990 ല്‍ ഞാന്‍ പ്രീ ഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം. പാതാമ്പുഴയെന്ന കുഗ്രാമത്തിലെ അമ്മാവന്റെ വീട്ടില്‍ താമസിച്ച് പാലായിലെ സെന്റ് തോമസ്സ് കോളേജിലായിരുന്നു പഠനം. ഇടയ്ക്ക് ലഭിക്കുന്ന അവധി വീട്ടില്‍ ചിലവഴിച്ച ശേഷമുള്ള ഒരു മടക്ക യാത്രയില്‍ കാഞ്ഞിരപ്പള്ളിക്കും ഈരാറ്റു പേട്ടയ്ക്കും ഇടയിലുള്ള ഏതോ ഒരു സ്റ്റോപ്പില്‍ നിന്നുമാണ് അവര്‍ കയറിയത്. മൂന്ന് കന്യാ സ്ത്രീകള്‍. ആദ്യമൊന്നും ഇവരെ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. ആ പ്രായത്തിലെന്നല്ല ഒരു പ്രായത്തിലും കന്യാസ്ത്രീകള്‍ എനിക്കൊരു കൗതുകക്കാഴ്ചയായിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം. (കാരണം ഇവരെക്കാണുമ്പോള്‍ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത വിഷമം എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്. സിസ്‌ററര്‍ ജെസ്മിയുടെ ഒരു കന്യാസ്ത്രീയുടെ കഥ(ആമേന്‍) വായിച്ചപ്പോള്‍ ഇത് വല്ലാതെ കൂടുകയും ചെയ്തു. മതപരമായ എന്തെങ്കിലും എതിര്‍പ്പല്ല.....എന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ....)പറഞ്ഞുവന്നത് ഇതല്ലല്ലോ... ഇവര്‍ കയറി ഒരു രണ്ട് സ്‌റ്റോപ്പ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് എനിക്കെന്തോ ഇവരെ നോക്കാന്‍ തോന്നി. സാമാന്യം തിരക്കുണ്ടായിരുന്ന ബസ്സില്‍ മൂന്നു പേര്‍ക്കും ഇരിക്കാന്‍ സീറ്റ് ലഭിച്ചിട്ടില്ല. സന്യാസിനിമാരില്‍ രണ്ട് പേര്‍ വൃദ്ധകളാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവര്‍ വളരെ വിഷമിച്ചാണ് ബസ്സില്‍ നില്‍ക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ അതിനിടയിലാണ് ഞാനത് കണ്ടത്. ബസ്സിന്റെ ഇളക്കം മാത്രമല്ല അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത്. അവര്‍ രണ്ടു പേരും മൂന്നാമത്തെ സന്യാസിനിയുടെ കയ്യില്‍ ബലമായി പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. കുതറി ഓടിപ്പോകരുത് എന്ന മട്ടില്‍ നാം ആരെയെങ്കിലും ബലമായി പിടിച്ച് നിര്‍ത്തില്ലേ അതുപോലെ....എനിക്ക് അത്ഭുതമായി വൃദ്ധ കന്യാസ്ത്രീകളുടെ മുഖം സ്‌തോഭത്താല്‍ വലിഞ്ഞ് മുറുകിയിരുന്നു. തങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നത് ആരെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടോ എന്നൊരു മാനക്കേടും അവരെ വിഷമിപ്പിച്ചിരുന്നു. എന്റെ കൗതുകം നിമിഷം കൊണ്ട് അമ്പരപ്പായി. രണ്ട് സാധാരണ സ്ത്രീകള്‍ ഒരുവളെ ബലമായി പിടിച്ച് നിന്നാല്‍ തന്നെ ആളുകള്‍ ശ്രദ്ധിക്കും ഇവിടെ ഇത് വെറും സാധാരണക്കാരല്ല.. മൂന്ന് സന്യാസിനിമാരാണ്. വൃദ്ധ കന്യാസ്ത്രീകള്‍ വിഷമത്തോടെ പലവട്ടം തിരിഞ്ഞ് നൊക്കിയിരുന്നത് കൊണ്ട് അവരുടെ മുഖം എനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണാമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ മൂന്നാമത്തെ സന്യാസിനിയുടെ മുഖം എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഒന്ന് രണ്ട് സ്റ്റോപ്പുകള്‍കഴിഞ്ഞാല്‍ എനിക്ക് ഇറങ്ങാറാകും. എനിക്ക് ഇരിപ്പുറയ്ക്കുന്നില്ല. പലപ്പോഴും കൈ കുതറിക്കാന്‍ അവര്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി മറ്റവര്‍ അത് തടയുന്നുമുണ്ട്. എന്റെ ആകാംക്ഷ മൂര്‍ദ്ധന്യത്തിലെത്തി. അവരുടെ മുഖമൊന്നു കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ നെഞ്ഞ് പൊട്ടി മരിക്കുന്ന അവസ്ഥ. എന്റെ ദേഹം വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എഴുന്നേറ്റ് മുന്നില്‍ ചെന്ന് നോക്കിയാലോ എന്നൊരു ചിന്ത എന്നെ പിടിച്ചുലയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണതുണ്ടായത് ഒരു വെട്ടിത്തിരിയല്‍ തല ചെരിച്ച് അവര്‍ പുറകിലേക്ക് നോക്കി. എന്റെ ദേഹം സ്തംഭിച്ചു. കന്യാസ്ത്രീയുടെ ശിരോ വസ്ത്രത്തിനുളളില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടത് അതി മനോഹരിയായ ഒരു യുവതിയേയാണ്. ആ സൗന്ദര്യം വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ എനിക്ക് വാക്കുകളില്ല. അന്ന് വരെ അത്ര സുന്ദരിയായ ഒരുവളെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒരു നിമിഷം ആ കണ്ണുകള്‍ എന്റെ മുഖത്തുടക്കി. തുളുമ്പി നിന്നിരുന്ന ആ കണ്ണുകളില്‍ തിളങ്ങിയിരുന്നത്. ഭക്തിയായിരുന്നില്ല. വേദനയായിരുന്നു... നിസ്സഹായതയായിരുന്നു.....രക്ഷപെടാന്‍ കഴിയാത്ത ഇരയുടെ പിടച്ചിലായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് വണ്ടി നിന്നു... ബലമായി കയ്യില്‍ പിടിച്ച് വലിച്ച് വൃദ്ധ സന്യാസിനിമാര്‍ മൂന്നാമത്തവളെ ബസ്സില്‍ നിന്നും താഴെയിറക്കി. ഇപ്പോഴും അവര്‍ കൈയ്യിലെ പിടി വിട്ടിട്ടില്ല... ബസ്സ് ഡബിള്‍ ബെല്ലടിച്ചപ്പോള്‍ ഞെട്ടലോടെ ഞാനൊന്നു കൂടി മനസ്സിലാക്കി അവര്‍ ഇപ്പോഴും എന്നെത്തന്നെയാണ് നോക്കുന്നത്. കണ്ണുകള്‍ തുളുമ്പി ഒഴുകാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു... ആ നിറകണ്ണുകള്‍ പിന്നിലാക്കി ബസ്സ് മുന്നോട്ടു പാഞ്ഞപ്പോള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല... ഇപ്പോള്‍ അവരുടെ ചുണ്ടുകളില്‍ വികൃതമായ ഒരു ചിരി മിന്നി നില്‍പുണ്ടായിരുന്നു..വെറുപ്പും പുഛവും നിറഞ്ഞ നിന്ദാ നിര്‍ഭരമായ ഒരു ചിരി.... വര്‍ഷങ്ങളെത്ര കഴിഞ്ഞു.. കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കില്‍ എത്ര വേദനകളും സുന്ദര നിമിഷങ്ങളും കടന്നു പോന്നു. എന്നിട്ടും ഇന്നും ഞൊനൊരിക്കല്‍ മാത്രം കണ്ട യാതൊരു മുന്‍ പരിചയവുമില്ലാത്ത ശിരോവസ്ത്രത്തിലെ അതിസുന്ദര മുഖവും നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകളും, ഒടുക്കം കണ്ട ആ പുഛച്ചിരിയും വേദനയായി മറവിയിലലിയാതെ ഇന്നും ബാക്കി നില്‍ക്കുന്നു....